BLUESnotes I Święto błękitnie pokręcone

      16 września

       Powieki uchylił mi czuły, skoncentrowany promień, uwolniony z żaluzji błękitu. Przebudzona z potulnej harmonii snu, ckliwie smagając stopami oziębłą posadzkę w takt wstępnej fazy świtu, podążałam za dźwięczną duszą. Duszą starego bluesmana z sześcioma strunami w dłoni i harmonijką między spierzchniętymi wargami. Duszą o oczach wyblakłych, zwilżonych buntu łzami. Niewolnika metrum swego serca i brata sił skrajności.
      Ruchem pewnym zwróciłam wskazówki palców, dobierając winylowe kompozycje. Igła wzbudziła częstotliwości, a my, wkręceni w ich historyczny rys, znaleźliśmy się w wodzie błękitnej i czarnej zarazem, głębokiej, wartko zmierzającej ku krainie snów i marzeń.
      Znam ją wyłącznie z czarnych krążków. Z nieregularnych trzasków i szelestów. Z tych zmierzchów i świtów, wieczorów oraz poranków, dni pełni, gdy walczę o bezkres żywotności gatunku, dzięki któremu funkcjonuję.
     Duch bluesa uwolnił finalną łzę, lecz zanim wiernie wniknął w pokłosie polnych fal, odrzekł:

"Starzy bluesmani powoli wymierają. Blues zniknie razem z nimi. Ale dopóki ostatni bluesman śpiewa bluesa, dopóki nie zamknie oczu. Blues będzie żył"   

                                                                                                                            Bud Spires  

   23 września

  

      Wyszeptane, wymrugane, wyszyte z mglistej pajęczyny oddechów. Rumiane lica drzew posępniały od ciężaru kasztanowych refleksji... Słyszymy 'blues nie umarł', lecz wiecznie dążymy do 'utrzymania go przy życiu', jakbyśmy mimo wszystko przeczuwali nadciągające z jesienną równonocą zwieńczenie błękitnej epoki. Gatunek ludzki wrzucony w nieuchronne przemijanie z coraz to rosnącą prędkością, jednostką czasu i postępu pomija momenty wrażliwości. Spłyca odbiór, miesza z niepowiązaniem, zamraża w idei minionego trendu. Wyzbywa. Z bielą w żył nieczułych więzach.

      Jednak siedem wschodów w przeszłość w całej Polsce wybrzmiało nasze rodzime święto - Dzień Bluesa. Przekrojem muzyczno-geograficznych krain, od Ślązaka po Kaszuba celebrowaliśmy ku wieczności tego, co osobiście uznaję za prawdę istnienia uchwyconą w słowach i wzmocnioną prostotą dźwięku, tak dosadną w wyobrażeniu, tak szorstką, zachrypniętą, a czułą. W rocznicę narodzin B.B. Kinga - podjęcia przez 'króla' misji niesienia bluesa i kształtowania jego muzycznej tożsamości, dwanaście lat temu Polskie Stowarzyszenie Bluesowe ustanowiło coroczną tradycję, udowadniając nasze przywiązanie do legendarnych tonów.
      Polacy czują bluesa. Rozumieją go. Mamy własną kolebkę, swoisty bielszy odcień brzmienia. Propagujemy bluesową prasę i audycje radiowe. Posiadamy swoje wzorce, ludzi bluesa, muzyków polskiej sceny bluesowej, którzy uświadamiają nas w jego postaci. Blues jest wśród nas. Blues będzie żył - dopóki my go nie zatracimy. Dopóki będziemy się wzajemnie słuchać. Blues nie umrze. 

/mbluedrag